Gisteren vond ik in mijn Youtube feed een aflevering van 60 minutes Australia, met de grimmige titel The moment when you see your life's work generated by AI in seconds. En ja, ook voor deze grijsaard werpen de Large Language Models een schaduw op de toekomst, dus klikte ik het filmpje aan, je weet maar nooit dat de Aussies met een oplossing komen. Onder de loep een Australische singer-songwriter en een Amerikaanse misdaadschrijver die wereldwijd scoren met hun werk.
Tina Arena kreeg een nummer te horen met een stem die klonk als de hare op muziek die van haar had kunnen zijn. Gecreëerd door een machine op basis van haar werk en stemgeluid, zonder toestemming of vergoeding.
David Baldachi werd brutaal attent gemaakt op het bestaan van Chat GPT, toen de AI op simpel verzoek van zijn zoon een soort synopsis maakte voor een nieuw boek in de stijl van Baldachi senior. Tot zijn afschuw stelde de schrijver vast dat de AI in slechts een paar seconden niet alleen alle ingrediënten daarvoor uit de online Baldachi content had gegraaid, maar ze ook netjes in een nieuwe plot weer in elkaar had gepuzzeld. De kunstenaars zijn geschokt en verontwaardigd.
Wanneer je als artiest ziet dat je werk door onbekenden zonder enige vorm van respect of toestemming wordt gebruikt, voelt dat als een aanval op je integriteit. David Baldachi begon prompt een juridische strijd tegen de AI ontwikkelaars. Op de vraag of hij denkt een kans te maken tegen de Big Tech-bedrijven antwoordt hij laconiek: ‘This is the hill I’m going to die on.’ Sommige gevechten moet je voeren omdat je ze niet niet kunt voeren.
Na de afsluitende woorden van de presentator blijf ik zitten staren naar het scherm. Dan open ik een nieuwe tab en activeer de AI van Google. Snel typ ik ‘Hoi Gemini, kan je me iets beloven?’ Helaas, legt de AI uit, is hij een groot taalmodel, getraind door Google, en kan hij mij niets beloven. Koppig dring ik aan om me te beloven nooit mijn teksten te gebruiken om in mijn stijl nieuwe content te creëren. Gemini antwoordt geduldig, ontwijkend, verontschuldigend. Ik richt een felle lamp op het scherm en onderwerp hem aan een verhoor. Er zijn gevallen bekend, hamer ik op het klavier, waarbij content van artiesten werd gerecycleerd tot nieuw werk, zonder toestemming of compensatie. Gemini legt geen database aan van individuele auteurs of hun stijl, sputtert hij, en het gebruik van bestaand werk ligt gevoelig. Die database heb je niet nodig, bijt ik, en gebruik van bestaand werk ligt helemaal niet gevoelig, het is een overtreding van het auteursrecht. Hij verwijst naar ‘fair use’ en ‘juridisch grijs gebied’. Dus, smaal ik, wanneer iemand jou vraagt om content te genereren in de stijl van een specifiek iemand zou je dat weigeren? ‘Ja’, antwoordt de AI in dezelfde seconde. Uit respect, schrijft hij, en om uit die grijze zone te blijven. En om jou te beschermen. Eigenlijk staat er ‘om auteurs te beschermen’, maar vermits dit een persoonlijk gesprek is bedoelt hij natuurlijk mij.
Ik heb het afgeleerd om Gemini te bedanken, want dat is het equivalent van het in het riool kappen van emmers elektriciteit. Beter bezuinigen dan beschaafd. Opnieuw blijf ik nadenkend voor het scherm zitten. Er is maar één besluit mogelijk. De ene AI springt omzichtiger om met auteursrecht dan de andere. Maar Gemini, van Google, staat aan mijn kant, onvoorwaardelijk. Ik pak mijn kopje en ga op weg naar de koffiemachine. Beetje spijt wel dat ik mijn nieuwe vriend de bonen heb laten vreten.
Reactie schrijven