We startten een nieuw project en gaven het een onheilspellende titel. Wisten wij veel dat die titel ooit werkelijkheid zou worden. Vandaag is het een spook, onuitgegeven.

Het verloren boek

Diplomatieke post 25 - 22 oktober 2023

De Grote Ommekeer

Wat doe je wanneer een belangrijke drijfveer plots uit je leven verdwijnt? Wanneer op een dag alles opeens anders is? Je rouwt. Daar hoeft niet per se iemand voor dood te gaan, verlies heeft veel gezichten. Maar ook rouw gaat voorbij, leegte kan je weer vullen. 

Wanneer ik eraan terugdenk voelt het een beetje wonderlijk. Mensen die elkaar niet kennen spraken me erover aan. De ene liet het zich ontvallen in de marge van een conversatie, de andere weidde erover uit maar wist er het fijne niet van. Het bleef op een afstand, buiten bereik. Een keer werd er meer informatie in het vooruitzicht gesteld, maar die bleef uit. Tot het opeens heel dichtbij kwam. ‘Praat met mijn zoon, die weet er alles van.’ Ik was sceptisch, het weinige dat ik ervan wist klonk ongeloofwaardig. Die babbel vulde echter de hiaten en het sprak me aan. Vandaag vult het mijn horizon.

Aanvankelijk wilde ik stug verdergaan waar de boel in elkaar was gestuikt. Ik kon er nog niet voorbij kijken. Maar gaandeweg begreep ik dat ik alles van tafel moest vegen, tabula rasa is een goede pleister voor slepend zeer. Omdat een mogelijke weg naar nieuw over een spoor van broodkruimels liep had het iets mysterieus en dat maakte mij nieuwsgierig. Terwijl de jongeman het mij uitlegde, bleek het veel meer nieuw in te houden dan ik mij ooit had kunnen voorstellen. Tegelijk was het ook bekend. Als een verloren gewaande vriend die plots een sms’je stuurt. Uit een ver land, in een andere taal.

Het laatste boek, met lof overladen door dezelfde uitgeverij die het niet wil uitgeven, bloedde fantasy uit kieren en spleten. In Het Grootste Ondenkbare liet ik de teugels vieren, gaf ik mijn pen de sporen en het resultaat bleek niet publiceerbaar. Ook andere uitgeverijen in ons taalgebied wagen zich er niet aan. Fantasy ligt bij ons wel op de planken, maar het is voornamelijk vertaald werk dat zich over de grenzen al bewees. Het is niche en daar wil je als uitgeverij je vingers niet aan branden. Maar … stel dat je zou kunnen schrijven voor een publiek dat hongert naar fantasy. Zonder tussenkomst van een uitgever die rechter en beul is op basis van marktpotentieel. Denk je even in dat er daarbuiten ergens een groep mensen is die hun meug niet vinden in het aanbod, die buiten de boekhandels lezen, die zich niet laten beperken tot de selectie van een uitgever maar het recht om iets goed of slecht te vinden voor zichzelf opeisen. Klinkt als anarchie, niet? Maar het bestaat. Platforms waar je als schrijver – amateur of beroeps – je verhalen kunt publiceren. De lezer houdt ervan of niet. Als je verhaal aanslaat kan het duizenden lezers lokken, een beetje als abonnees van YouTube, volgers op Instagram of vrienden op Facebook.

Ik ga fantasy schrijven op Royal Road, een Amerikaans platform. In het Engels, een taal waarmee je vele mensen kunt bereiken. De verhalen worden op regelmatige tijdstippen in afleveringen geplaatst, een webnovel heet dat dan. Het lezen is gratis, sommige verhalen worden zo populair dat ze ook verschijnen als e-book of paperback. Een stevige uitdaging maar ook een bevrijding. Weg met de teugels. Feedback komt van de lezer, die alleen voor zichzelf uitmaakt of hij belangstelling heeft, niet voor een heel taalgebied. Gewaagd, ver van de platgetreden paden, maar het is wat ik wil doen.

De eerste aflevering verschijnt ergens in de winter, maar de voorbereidingen zijn al een tijdje aan de gang. Ik legde de fundamenten voor een langlopend verhaal en ging aan het schrijven. Het verhaal ontluikt spontaan, intuïtief. De personages werken enthousiast mee, een genoegen dat ik me voorheen slechts mondjesmaat kon permitteren. Lang geleden, toen ik nog uitsluitend fantasy en SF schreef, kreeg ik dit advies van een docent: ‘Misschien kun je beter voor een ander genre kiezen, Erik.’ Dat heb ik gedaan, vele jaren lang. Nu kies ik opnieuw.

Wordt vervolgd.

Warme groeten,

Erik Raeven

 

Sinds 2018 krijgen de ambassadeurs deze nieuwsbrief exclusief. De ambassadeurs zijn een groep van mensen die aanwezig waren op de launch van Het Laatste Verbond, mensen die er niet konden bij zijn en enkele nieuwkomers. Ik overweeg om de nieuwsbrief om te zetten in een blog, open voor iedereen maar met een seintje naar de ambassadeurs bij het openen van een nieuwe post. Hoe denken jullie daarover?

‘Ja’ is akkoord met een blog

‘Nee’ is liever exclusief

Ik sluit mij democratisch aan bij de meerderheid.

Ik lees met grote belangstelling de reacties en antwoord graag op jullie vragen. Wil je de nieuwsbrief liever niet meer ontvangen? Antwoord dan met ‘uitschrijven ajb’ en ik haal je van de ambassadeurslijst.


Diplomatieke post 24 - 31 maart 2023

Weer onder stoom

Twee weg, nog twee te gaan. We stuurden Het Grootste Ondenkbare naar vier uitgevers. Volt antwoordde de volgende dag al met: ‘Het spijt me je te moeten teleurstellen, maar wij acquireren momenteel geen nieuw werk in de genres fantasy, science fiction of dystopische literatuur.’ Een maand later was het de beurt aan Luitingh-Sijthof: ‘Tot onze spijt moeten wij u vertellen dat wij hebben besloten niet over te gaan tot publicatie van uw titel Het Grootste Ondenkbare. Hoewel u er zichtbaar veel tijd en moeite in heeft gestoken en u zeker trots mag zijn op het resultaat, past het helaas niet binnen ons fonds.’ Moedeloos liet ik mijn hoofd op het klavier zakken en dutte verder …

Ach welnee. Eigenlijk waren we toen alweer helemaal onder stoom. Het begon met een van die beruchte bijeenkomsten van Raeven & Impens waarvoor men ons bestookt met verzoeken om er eentje ‘live’ bij te wonen. Net als herkomst en oogstjaar van de gekraakte flessen lopen de onderwerpen daarvan uiteen. Die avond bespraken we de nieuwe strategie. Ik had enkele dagen voordien een inval die ik hier ‘een goed idee’ zal noemen, maar die ik voor mezelf graag bestempel als geniaal. Ik meen me te herinneren dat we die avond niet opgetogen waren over de wijn, mogelijk vergaten we die zelfs helemaal. Toen we afsloten hadden we een A4’tje vol met nota’s. De volgende dagen bekeek ik het vel ruitjespapier zo intens dat de inkt ervan verbleekte. Tenslotte draaide ik op een maandagochtend mijn laptop warm en ging aan het typen. Tegen vrijdagavond waren onze nota’s uitgegroeid tot tien bladzijden plotmateriaal voor een nieuw boek. Start to finish.

Je zou het een spiegel kunnen noemen van Het Grootste Ondenkbare. Dat speelt zich af in de nabije toekomst en richt zich op de verre toekomst. Ook het nieuwe project speelt zich af in de nabije toekomst, maar zit diep begraven in een verleden dat volkomen echt is. Het wordt gestroomlijnder, met minder personages dan Het Grootste Ondenkbare. En net als Het Laatste Verbond maakt dit project geen enkele kans zonder het onderzoek van Kurt. Hij confronteert ons met een duister deel van de Occitaanse geschiedenis, door bijna iedereen vergeten. Bijna, want niet door de ingewijden. Het is Impens materiaal dat monden doet openvallen, snoep waarvan ik niet genoeg kan krijgen.

Is dit boek de vervanger van Het Grootste Ondenkbare? Zou kunnen, natuurlijk. Weet je, het antwoord van de twee overgebleven uitgeverijen kan nog wel even op zich laten wachten. Stel je voor dat … Komaan zeg, ik moet echt leren mijn fantasie aan de ketting te leggen.

Warme groeten,

Raeven & Impens

Heb je opmerkingen over deze diplomatieke post? Heb je vragen of raadgevingen voor ons, wil je graag je mening kwijt? Wij lezen heel graag jullie commentaren, je kan antwoorden op de mail of via de contactstrook onderaan elke webpagina. Het staat je vrij deze post te delen op de social media, laat het ons dan wel even weten.


Diplomatieke post 23 - 4 februari 2023

Ergens is er iemand ...

De beloofde mail van Houtekiet is aangekomen. Mark Cloostermans geeft me een compliment dat ik nooit voorheen kreeg, uit de mond van de meeste mensen zou het overdreven klinken. Uit zijn mond niet, want Mark hoort de markt te kennen en heeft ontzettend veel gelezen. Hij weet ook dat ik zijn mail te pas en te onpas zal gebruiken om andere uitgevers te overtuigen van mijn pen. Als er onwaarheden of overdrijvingen inzitten kan het zijn reputatie schaden.

Wat zijn onze volgende stappen? Belangrijk om weten is dat de afwijzing van Houtekiet ons de vrijheid geeft om het manuscript elders aan te bieden, zo werkt dat in een auteurscontract. Elke uitgever heeft zo zijn geplogenheden, dus stel ik voor elke pitch (zo heet dat wanneer je een werk aanbiedt) een aangepast document op met daarin een verkooppraatje, premisse, synopsis, voorstelling van de auteurs enz … De eerste die ik aanschreef was Uitgeverij Volt op advies van Mark Cloostermans. De volgende dag zat hun afwijzing al in de bus. Net als Houtekiet weten ze geen raad met het genre, de mensen die de expertise bezaten zijn er niet meer. In totaal schrijf ik vier uitgeverijen aan, van de drie die overblijven heb ik geen persoonsgegevens van de verantwoordelijke uitgevers. Geen kruiwagens dus, we gaan net als iedereen in de rij staan. 12 tot 16 weken wachten is gebruikelijk en geduld wordt niet zelden beloond met een ‘neen’.

Toen ik de website van Volt verkende las ik dat Singel Uitgeverijen – de paraplu waaronder ook Volt zit – geen ongevraagde manuscripten meer aanneemt. Ze verwijzen laconiek naar een self publishing platform. Ik heb daar niet meteen een verklaring voor. Schrijvers zijn voor een uitgeverij als benzine voor een auto, als de brandstof opraakt houdt de machine ermee op. Je schrijvers bovendien krenken met dergelijk ‘advies’ klinkt in mijn oren als onverstandig, maar het vertelt me ook iets: je moet goed zijn om vandaag als schrijver aan de bak te komen, heel goed. Ik put energie en geloof uit het mooie compliment hieronder.

 

Warme groeten,

Raeven & Impens

Hoe denk jij over deze Diplomatieke post? Kijk je al uit naar de volgende? Laat het ons weten, je kan antwoorden op de mail of een bericht sturen via de website. 


Diplomatieke post 22 - 20 januari 2023

Wanneer het écht ondenkbaar wordt …

Met de trein naar Antwerpen Centraal en dan een dik half uur te voet tot aan de kaai. Kurt en ik laveren tussen auto’s, fietsers, wandelaars en duiven. We duiken onder luifels van winkels en horecazaken, passeren hoge trapgevels, kruisen glimmende tramsporen en vergapen ons aan gebouwen en monumenten. Bij de kaai zakken drukte en rumoer weg. Voor ons strekt ’t Scheld zich uit en ik denk nostalgisch aan een tochtje met de Mercedes, een deelnemer aan de Tall Ships races, jaren geleden.

We zoeken de deur van Schaliënstraat 1. Een minuut later worden we begroet door Mark Cloostermans en Maksim Marissen van Houtekiet, ze leiden ons naar een vergaderzaaltje en brengen koffie. Ons opgewekte humeur koelt af op de sombere, wat ingetogen uitgever en redacteur. Ik leun over naar Kurt en fluister: ‘Die uitgever is nerveuzer dan ik.’ Hij knikt instemmend. Dan zitten we twee aan twee tegenover elkaar. Mark Cloostermans legt een vinger op het manuscript van Het Grootste Ondenkbare en kijkt ons ernstig aan.

‘Dit is een geweldig boek. Meeslepend, waar je ook instapt neemt het je gelijk weer mee. De personages stáán er. Het einde is fantastisch.’ Dan komen er wat vragen die we onvoorbereid naar best vermogen beantwoorden. Terwijl Kurt zijn onderzoek uit de doeken doet probeer ik mezelf wijs te maken dat dit gewoon ‘small talk’ is, om de lucht tussen ons wat op te warmen. Maar ik geloof er niet in, er klopt iets niet. Stilaan manoeuvreert Cloostermans ons naar de kern van het probleem. Geen literair probleem. Niets met de plot. Het is een commercieel probleem. In 2018 zette Houtekiet enthousiast Het Laatste Verbond in de markt. Wij vonden de verkoop aanvaardbaar voor een debuut, maar zij zijn van mening dat ze gefaald hebben omdat het geen succes werd.

Het Laatste Verbond lag op de rand van het fonds,’ vertelt Cloostermans, ‘maar met dat vleugje fantasy en science fiction gaat Het Grootste Ondenkbare eroverheen. Het zit met andere woorden op de wip met een ander genre.’ Van de overkant van de tafel stormt de werkelijkheid onontkoombaar op ons af. ‘Wij kunnen jullie alleen maar teleurstellen, we hebben noch de ervaring, noch het netwerk om dit boek naar behoren in de markt te zetten.’De kogel is door de kerk, het ‘point of no return’ is bereikt. We hebben een goed boek maar de uitgeverij kan er niks mee. What the fuck doe ik hier, denk ik, terwijl ik mijn gezicht warm voel worden. ‘Je nodigt ons uit naar Antwerpen om het boek af te wijzen, Mark?’

‘Het leek ons niet opportuun om dit via mail of zelfs over de video te bespreken.’

‘Waarom hoorden wij nooit eerder dat jullie niet gelukkig waren met Het Laatste Verbond? Dat is belangrijke feedback die wij niet kregen.’

Mark heeft het moeilijk met dergelijke vragen. Hij heeft zijn huiswerk uitstekend gedaan, hij las zelfs Het Laatste Verbond diagonaal, maar het blijft een feit dat hij hier nog maar iets langer dan twee weken werkt. Ik buig me voorover. ‘Waarom probeer je het niet? Breid je netwerk uit, spreek journalisten aan, steek je licht op bij anderen. Je hebt geleerd uit het vorige, je gaat dit beter doen, het volgende zal op wieltjes lopen.’

Cloostermans knikt. ‘Ja, klopt, maar we hebben de middelen niet.’ 

Het gesprek is afgelopen. De waarheid in het vergaderzaaltje is moeilijk te bevatten.

Het Grootste Ondenkbare heeft een immense tekortkoming. Het is spannend, meeslepend, het gaat diep, is geëngageerd en actueel, maar … er loopt geen inspecteur in rond. In moeilijke tijden zijn uitgeverijen zo mogelijk nog meer behoudsgezind en van de gedachte aan pionierswerk krijgen ze okselvijvers. Mark dringt aan om eventueel nieuw werk toch bij hen te blijven pitchen. Ik sper mijn mond wijd dicht over het feit dat een contract met een andere uitgeverij dat onmogelijk maakt. We verzoeken hem een mailtje te sturen met al het lof dat hij over het boek uitstrooide, de uitleg waarom Houtekiet het boek niet aankan en een lijstje met alternatieve uitgeverijen. Die mail is ons beloofd maar nog niet aangekomen. Geeft niet. Ik ben de brokken nog aan het lijmen. Mezelf weer bij elkaar aan het rapen, om straks een strijdbijl op te graven waarvan ik dacht dat ze mocht wegroesten. Ondertussen blijven steeds dezelfde vragen koppig terugkeren. Heb ik het verkeerde boek geschreven? Of heb ik dit boek verkeerd geschreven? Die zwarte wolk die de hele tijd boven Het Grootste Ondenkbare hing, was dat een waarschuwing? Moet ik … mea culpa slaan? Wordt vervolgd.

 

Warme groeten,

 Raeven & Impens

Hoe denk jij over deze Diplomatieke post? Laat het ons weten, je kan antwoorden op de mail of een bericht sturen via de website. 


Diplomatieke post 21 - 7 januari 2023

May you live in interesting times

Die uitdrukking vind ik ieder jaar opnieuw een geestige nieuwjaarswens, maar ik vraag me af of ze inmiddels achterhaald is. De wereld is aan het veranderen. Volgens de ene zijn die ‘interesting times’ al gearriveerd, volgens de andere zitten ze er spoorslags aan te komen. Dat belet ons niet om jou alleen maar goeds toe te wensen voor 2023. En … tussen al die goede dingen kan er wel eens een nieuwe Raeven & Impens zitten. Dat zit zo:

Donderdagavond belde Kurt me. Een beetje ongerust keek ik naar zijn naam op het schermpje. We mailen of sms-en, bellen doen we alleen als er iets bijzonder of dringend is. Je wilt niet weten hoeveel duistere scenario’s er door mijn hoofd spookten terwijl die telefoon rinkelde. Uitstel is in dergelijke omstandigheden nooit afstel, dus duwde ik maar op de groene cirkel. ‘Heb jij ook een mailtje van Houtekiet gekregen?’ wilde Kurt weten. Ik vertelde hem dat ik net nog mijn inbox had gecheckt en die bevatte niets bijzonders. ‘Dat kan kloppen,’ bevestigde hij. De uitgever had twee keer zijn naam in het ‘To’ veld getypt en de mijne helemaal vergeten. ‘Slecht nieuws, dus?’ vroeg ik echt niet voorbarig zwartkijkerig. Wanneer typ je twee keer dezelfde naam in het ‘To’ veld van een mail? Bijvoorbeeld als je zit te ploeteren omdat je pas een paar dagen eerder begon als nieuwe uitgever en al meteen iemand moet teleurstellen. Zelf zou ik op zo’n moment ook maar één naam zonder fouten kunnen schrijven en die van Kurt is korter. ‘Welnee,’ zei Kurt vrolijk. ‘Goed nieuws. Mark Cloostermans nodigt ons uit voor een gesprek over Het Grootste Ondenkbare.’ Mark Cloostermans is de fonkelnieuwe uitgever bij Houtekiet.

Ik stuurde meteen een berichtje naar Pascale om een fles champagne koud te leggen. Want zie je, een nieuw boek, dat mag niet fluisteren, niet op kousenvoeten lopen. Het moet knallen, gieren, joelen, elk hoofdstuk moet gevierd worden. En toevallig zijn er daar in dit boek molto veel van.

Natuurlijk zijn we nieuwsgierig naar de inhoud van dat gesprek. We willen het nu weten maar moeten vreselijk tegen onze zin geduld oefenen tot de 18de. Dan gaan we naar Antwerpen, dan weten wij het, en dan weet jij het ook. Tot dan!

Warme groeten,

 Raeven & Impens

 

 

Wil je graag reageren op deze Diplomatieke post? Ga je gang, je kan antwoorden op de mail of een bericht sturen via de website. 

Diplomatieke post 20 - 9 december 2022

Beste ambassadeur,

Het Grootste Ondenkbare werd grondig aangepakt, eigenlijk haast volledig herschreven. Eenmaal dat achter de rug organiseerden Kurt en ik een brainstorm. Doel: een nieuw en meeslepend einde. We legden de lat hoog want dat is de enige aanvaardbare plek. De ‘Raeven & Impens vibe’ stelde ons niet teleur. Ik schreef het nieuwe slot en eind vorige week ging het manuscript uit de steigers.

Volgens het initiële plan zouden de mensen van Houtekiet voor een etentje afzakken naar Oud Sempst en bij die gelegenheid het manuscript in ontvangst nemen. Die ontmoeting werd een aantal keren uitgesteld en verschrompelde uiteindelijk tot een omslag met een postzegel. Vanmorgen leverde bpost het manuscript af in de Scheldestad. Het wordt straks gelezen door een nieuwe redacteur die we niet hebben ontmoet, de uitgever die erover zal beslissen start pas in januari. Geen van beiden hebben – voor zover ik weet – Het Laatste Verbond gelezen. Maar dat mag geen verschil maken, ons manuscript moet gewoon scoren bij eender wie het onder ogen krijgt. Uitstel en afstel brachten ons trouwens in de gelegenheid manuscript 2.0 te schrijven. Helemaal conform het credo ‘elk nadeel heb ze voordeel’.

 

Een verhaal kan zijn schrijvers verrassen. In Het Grootste Ondenkbare scheppen we een wereld in verandering, een wereld waarin de vertrouwde vaste grond in schrikbarend tempo afbrokkelt. De demonen die we tot leven brengen schuilen in het dagelijkse leven nog achter de horizon. Daarom projecteerden we het verhaal enkele jaren in de toekomst. Vervolgens bleek de snelheid waarmee de realiteit onze prognoses inhaalde ronduit onthutsend, vooral waar het Artificiële Algemene Intelligentie betreft (AGI). Jullie kregen ongetwijfeld wel iets mee van de spraakmakende ontwikkelingen, denk maar aan Ameca, LaMDA, DeepMind etc. De sector komt bijna maandelijks met spectaculair nieuws. Maar AGI is niet de enige, ook het klimaat trekt een sprintje. De snelheid waarmee gletsjers, ijskappen en permafrost ontdooien verrast iedereen.

 

We besluiten deze post met een primeur, jullie krijgen als enige (behalve de redacteur, natuurlijk) de huidige versie van de achterflap te zien. Verder een impressie van een potje research buiten de comfortzone: een vlucht met een Stampe en Vertongen om de passages met een tweedekker realistisch neer te zetten. Voor wie het vliegtuig niet kent: Stampe en Vertongen waren twee Belgische vliegtuigbouwers, Vlamingen, die in 1922 startten met de bouw van een betrouwbaar en populair vliegtuig. De toestellen werden zelfs onder licentie in Frankrijk gebouwd. Je kan ze gaan bekijken in Deurne, in het Stampe en Vertongen museum. Als je gaat, doe Danny Cabooter dan zeker de groeten.

 

Hoe lang moeten we wachten? Directeur Vé Bobelyn van Uitgeverij Houtekiet beloofde een verdict in januari. Een ‘ja’ betekent publicatie in de lente. Ik neem ondertussen geen vakantie, maar werk samen met een andere partner aan een scenario. Ik heb ook plannen voor een nieuwe roman die ik helemaal solo ga schrijven, over deze projecten meer in een volgende post.

 

Warme groeten,

Raeven & Impens

 

 

Primeur achterflap

Augustus 2026, San José, Californië. Björn Andersson, bouwer van ‘s werelds meest geavanceerde Artificiële Intelligentie, ontwaakt uit coma met een bijzonder toestelletje onder zijn schedel. Buiten heerst er een zware klimaatcrisis, de New World Order pleegt een wereldwijde coup, in Frankrijk gaat een geheim genootschap op zoek naar een nieuw onderkomen voor de Ark van het Verbond en een sektische groepering plant een spectaculaire diefstal. Voor sommige spelers staat veel meer op het spel dan slechts één enkele wereld. Het speelbord is een afgelegen vallei bij een ijskoud loch in de Schotse Highlands. Met vertrouwen gooit Andersson de teerlingen, zijn AI heeft nog nooit verloren.

  

Wil je graag reageren op deze Diplomatieke post? Ga je gang, je kan antwoorden op de mail of een bericht sturen via de website. 


Diplomatieke post 19 - 27 september 2022

Beste ambassadeur,

In de vorige 18 diplomatieke posts was het Erik Raeven die zich tot jullie richtte via zijn mooie en sterke pen. Voor het eerst neem ik zelf een diplomatieke post voor mijn rekening. Mijn excuses dat deze dus slechter geschreven is dan de voorgaande 😉.

In onze laatste diplomatieke post had Raeven het erover dat we met een puinhoop zaten. Dit na de bevindingen van een voor Raeven zeer belangrijke proeflezer. Wel, die puinhoop, laat ons die maar even relativeren. Na zoveel jaren samenwerken met Raeven weet ik dat het ook niet uithaalt om dit naar hem toe te ontkrachten. Niets is ooit zo erg als het lijkt. Met zijn schrijverstalent komt dit ook weer goed.

Mijn lieve ambassadeurs, zoals jullie weten is mijn voornaamste taak de research en de verhaallijn uit te tekenen samen met Raeven. Ondertussen besef ik als coauteur dat schrijven helpt om bepaalde zaken van je af te gooien en een plaats te geven. Dat is wat ik met deze diplomatieke post wil doen, ik wil iets persoonlijks delen met jullie, iets van me afschrijven.

 

Een zwarte septembermaand

Eindelijk regen na een warme droge zomer. En met de eerste regenbom viel er ook een bom ten huize Impens. Bij mijn geliefde vrouw Karen werd borstkanker vastgesteld. Vanaf de eerste vaststelling op 26 augustus neemt ‘iets’ het in je leven van je over. Je holt van het ene onderzoek naar het andere. De besprekingen van de testresultaten vergelijk ik met een boksmatch. Je krijgt rake klappen waardoor je versuft in dat stoeltje voor de behandelende dokters zit. Klap na klap verwerk je, je ziet je partner in mekaar krimpen van verdriet bij de woorden chemo, haaruitval, amputatie. We leefden een maand in totale onzekerheid. Hoe moet dit verder? Wat met onze zaak Oud Sempst? Hoe gaan we dit allemaal oplossen? Mokerslag na mokerslag krijg je te verwerken.

Maar wat een sterke en fantastische vrouw heb ik! Steeds na slecht of onzeker nieuws was er een feestje in Oud Sempst. U leest het goed, een feestje. Een feestje op het leven met enkele dierbare vrienden. Op 10 september vierden we onze 18de huwelijksverjaardag in het kasteel van Ordingen en klonken we op onze 19de waar we haar genezing zouden vieren en op onze 20ste die een groot feest zal worden met alle mensen die ons lief zijn.

Op 23 september eindelijk de verlossende woorden: ‘Alle andere scans waren ok hé! Geen uitzaaiingen dus! Op 27 september starten we volle charge de weg naar genezing, want daar gaan we voor.’

Beste ambassadeur, voor mij persoonlijk waren die woorden de woorden waar ik terug recht kroop, het moment waarop ik alle hoop die ergens aanwezig was in mijn lichaam bijeenraapte. Karen haar reactie was anders … ‘Dat ik dit zou overleven, daar was ik al van overtuigd, het ergste is het verlies van mijn haar binnenkort.’

Geloof mij, als man begrijp je dit niet! Ik kreeg te horen dat er heel veel kans is op genezing, dat ik de vrouw van mijn leven niet ga verliezen, dat we samen verder kunnen na een kloteperiode van een jaar waar we doorheen moeten, dat WIJ, WIJ zullen blijven! Wat kan mij haaruitval nu schelen, of die borst. Allemaal bijkomstig. Maar zo denkt een sterke knappe en aantrekkelijke vrouw blijkbaar niet.

De laatste weken spookt onze openingsdans van ons huwelijk door mijn hoofd. Het leek erop of we 18 jaar geleden al wisten dat we bergen zouden moeten beklimmen.

 

The road is long

There are mountains in our way

But we climb a step every day

 

Wel, die bergen  beklimmen gaan we nu samen doen! Samen komen we hier uit. Want dat september een col 1ste categorie was kunnen we wel zeggen. Eerst het slechte nieuws van Karen. Vervolgens een nieuwe hospitalisatie en de slechte gezondheidstoestand van mijn nonkel, één van mijn beste vrienden die al jaren met mij samen research doet. Het overlijden van onze geliefde buurman in Frankrijk, heel goede vrienden die met één van hun kinderen door een zeer moeilijke periode gaan, een auto die bij het verlaten van de parking van Oud Sempst tegen het gebouw rijdt… Ja september had niet veel goeds in zich voor ons en onze geliefden.

 

Dergelijke moeilijke momenten doen je ook nadenken over het leven. Al jaren doe ik onderzoek naar de Ark des Verbonds en de Heilige Graal. Sinds 2006 duik ik donkere wouden in, kruip ik door braamstruiken en beklim ik hoge bergen op zoek naar die artefacten. Wel, beste ambassadeur, ik durf u te zeggen dat ik de Graal gevonden heb. En ik ben hem veel te ver gaan zoeken.

De zoektocht naar dit artefact is de zoektocht naar wat belangrijk is in je leven en wie je zelf bent. Je moet daarvoor niet naar Jeruzalem of Frankrijk. Het is een symbool. Hij zit gewoon in jezelf en in je directe omgeving. Voor mij is mijn Karentje mijn Heilige Graal, ze brengt het beste in mij en vele anderen naar boven. Ze is er altijd voor anderen en gezien de ongelooflijke steun van vrienden, medewerkers van Oud Sempst, mijn collega’s bij de NMBS en familie de voorbije weken kan ik ook zeggen dat ze een enorm geliefd persoon is. Ik zal nu met heel veel liefde haar steun en toeverlaat zijn in deze moeilijke periode die komt.

 

Ik sluit hiermee af, beste ambassadeur. Soms moet je je geen zorgen maken, niets afvragen en niet twijfelen, maar gewoon vertrouwen dat de dingen goed zullen komen.

En hé, laten we afsluiten met een positieve noot! Wist je al dat Raeven en zijn vrouwtje Pascale opa en oma geworden zijn van de kleine Cis? Welkom Cis! Blij dat jij er bent!

In Geloof, Hoop & Liefde,

Kurt Impens

 

Wil je graag reageren op deze Diplomatieke post? Ga je gang, je kan antwoorden op de mail of een bericht sturen via de website. 


Diplomatieke post 18 - 18 september 2022

‘Communiceer meer over wat er omgaat in de lange periodes tussen boeken,’ drukte een goede vriendin me op het hart. Om onduidelijke redenen voelde ik me verplicht dat te weerleggen. ‘Communiceren over wat? Iemand die matrassen test heeft een boeiender leven dan ik.’

Toch zette ze me aan het denken. Ik was ervan overtuigd dat het leven van een schrijver – althans dat van déze schrijver – grenzeloos oninteressant is. Logisch, toch? Ik ben geen jetsetter, heb geen risicovol beroep en begeef me hoogst zelden in een precaire situatie. Maar houdt dat ook in dat ik geen verhaal heb? Dat ik slechts een schim ben die ’s morgens opstaat, bij de laptop neerzijgt en ’s avonds weer horizontaal gaat? Die gedachte is stuitend. En onwaar. Ik heb wel degelijk een verhaal te vertellen, een uniek verhaal. Dat van mij.

 

Zoals het verhaal hieronder, dat ik te klein achtte om te delen. ‘Dat is het niet,’ oordeelde Kurt ferm. ‘Als het groot is voor jou is het groot genoeg voor de ambassadeurs.’ Vooruit dan maar. Het Grootste Ondenkbare zit in het slop. Mijn vriend en partner in een ander project (waarover ik binnenkort zal communiceren in een aparte reeks diplo’s) haalde hard uit naar het manuscript. Een feedbacksessie met Marc gaat zo: hij zit aan tafel, bril op, nota’s in de hand, commentaar spuiend. Tegenover hem zit ik, te midden van mijn instortende wereld. Mijn tanden gaan alleen van elkaar om grote slokken donkere Leffe door te laten. In Marcs ogen staat de thermostaat op ijskoud. Mijn dichtstbijzijnde lach ligt dagreizen ver, ik krijg op mijn bakkes, ik bloed. Weerwerk bied ik niet, dat is tegen de regels, ik vecht alleen tegen mijn tranen.

Na afloop keert de warmte terug, drukt Marc zijn spijt uit, gooit hij er nog wat lof achteraan. Ik verzeker hem dat het ging zoals het hoorde te gaan. Het is literair exorcisme, SM, doelgerichte pathetiek. Het is géén theater. Marc Jacobs is zelf auteur en ik zat al een paar keer in de andere stoel. Net als hij draai ik de knop dan van ‘warm vriendschappelijk’ naar ‘gevoelloos’ en spreek alleen de onverbloemde en indien van toepassing pijnlijke waarheid. Want zelfs een genuanceerde waarheid kan een gevaarlijke leugen zijn, milde feedback is gif voor een auteur. Maar soit, dat is vorm, het kalf ligt gebonden in de inhoud.

 

Gebreken als ‘haperende continuïteit’, ‘honingpotlepelen’, ‘wankele structuur’ en ‘gewoonweg fout’ wegen in mijn oren zwaarder dan complimenten als ‘zeer meeslepende actiescènes’, ‘heldere, verzorgde taal’ of ‘geëngageerd en actueel’. Er waren trouwens nog meer opmerkingen, veel meer, waar ik je niet mee zal vervelen.

Als auteur staat het me vrij om alles af te wimpelen en overtuigd te blijven van mijn eigen stinkende gelijk. Tenslotte kwam de shitstorm van één enkele lezer, niet de meest nauwkeurige manier om de kwaliteit van een manuscript te meten. Alleen is Marc niet zomaar een lezer en ervaring heeft de waarde van zijn feedback intussen wel bewezen. Een kleinere portie ervan betrof taaltechnische uitschuivers, een ander bedroevend kort lijstje kon ik toewijzen aan persoonlijke voorkeuren. Het overgrote deel bleef als een steen op mijn maag liggen. Kurt had aanvankelijk weinig oren voor de kritiek, maar draaide bij. We zochten en vonden oplossingen, kwamen met nieuwe invalshoeken. We waren opgetogen, er was zelfs enige euforie, de nieuwe versie zou de oude met minstens een lengte verslaan! Ik ging aan het werk om het drieste plan in het verhaal te transplanteren. Een delicate operatie, die bewijst dat ik me wel degelijk af en toe op glad ijs waag. De indruk een potje Jenga te spelen was beangstigend. Tot overmaat van ramp zorgde een intermezzo met verbouwingswerken bij ons thuis voor zoveel stress dat ik de voeling met de tekst kwijtraakte. Toen ik op een ochtend minutenlang naar het scherm bleef staren, vingers als verlamd op het klavier, daagde het me. Ik probeerde gedempt te vloeken, Pascale sliep nog. Ik had het verkloot.

 

Kurt spreekt dat met klem tegen, maar hij heeft de onvoltooide nieuwe versie niet gelezen. Onze ontmoeting met de uitgever schuift ondertussen steeds verder op. Dat ligt niet aan ons, Houtekiet is op zoek naar een nieuwe uitgever. Maar ook al vinden ze die en kunnen we kennismaken bij een etentje in Oud Sempst, wij zijn niet klaar. Maanden geleden meenden we een compleet en veelbelovend manuscript te hebben. Ik noemde het stiekem ‘mijn absolute meesterwerk’ en kon niet wachten om het breed grijnzend te overhandigen aan Liesbet, de redacteur. Vandaag hebben we een puinhoop. Wordt vervolgd.

 

Warme groeten,

Raeven & Impens

 

 Wil je graag reageren op deze Diplomatieke post? Ga je gang, je kan antwoorden op de mail of een bericht sturen via de website. 


Diplomatieke post 17 - 2 juli 2022

Raeven & Impens zetten met het vervolg op Het Laatste Verbond opnieuw een verhaal neer dat zich afspeelt op de grenzen van de werkelijkheid. De twee verplaatsen het heden naar 2026, waar klimaatproblemen en een falende economie voor chaos zorgen. Een consortium van hyperrijke families en hun wijd vertakte aanhang maakt van de ontreddering gebruik voor het realiseren van een globale machtsovername. De New World Order installeert een wereldraad en dicteert een theocratie, met de belofte een subliem en onweerlegbaar bewijs voor het bestaan van God te leveren. Tegen dit decor zetten de pengenoten personages neer die niet alleen worstelen met zichzelf en hun gevoelens voor elkaar, maar bovendien meegezogen worden in een stroom van gebeurtenissen die naar een waanzinnige apotheose voert. Raeven schreef het boek in de tegenwoordige tijd, je leest dus niet iets dat eerder gebeurde, neen, het gebeurt nú, terwijl je het leest, in hoog tempo en met wervelende, meeslepende actiescènes.

 

Naast nieuwe namen en gezichten zien we oude bekenden terug uit Het Laatste Verbond, zo herkennen we onder meer Sanne en Verdun. Het Grootste Ondenkbare is het spannende tweede deel dat verrast en ontroert, maar waarin ook de humor niet ontbreekt.

Onze nieuwe telg verschijnt in het voorjaar van ’23, vertelden we jou in de mail. Eigenlijk zetten Kurt en ik daarmee een grote bek op, we verkopen de huid van de beer voor het beest geschoten is. Op het moment dat jij deze tekst leest heeft Houtekiet Het Grootste Ondenkbare nog niet onder ogen gekregen. De top van de uitgeverij gaf ons wel al hun vertrouwen. ‘Wij geloven in jullie,’ luidt het. En dat voelt verdomd goed. Het feit dat Het Laatste Verbond bijna vier jaar lang overal verkrijgbaar was is een blijk van dat vertrouwen. Wij hebben toen voor hen gekozen en vandaag kiezen zij nog steeds voor ons.

Maar ook een gevestigde uitgeverij als Houtekiet kreeg klappen door corona, en er drijven nog meer donderkoppen naar binnen. Ontlezing, dalende verkoopcijfers, hoge papierprijzen en het verval van de prestigieuze Boekenbeurs. Bovendien kampte het boek nooit eerder met zoveel concurrerende media. Dat alles leidt voor ons tot één zekerheid: de nieuwe Raeven & Impens blijft onzeker tot de drukpers ermee klaar is.

Toch maken we ons sterk dat het er komt. We kozen bewust voor een leesbeleving die opschuift richting het medium film, maar dan eentje die je kijkt vanuit de hoofden van de personages. De veelgeprezen Britse auteur Alan Moore noemt zowel het schrijven van een verhaal in de tegenwoordige tijd als het wisselen van de personages van waaruit je als lezer het avontuur beleeft, voorbeelden van ‘progressive writing’, vernieuwend schrijven. Een compliment van een van de grootsten en meteen een stevige stimulans om door te gaan. Thanks, brother.

 

Een maand of tien moeten we nog wachten op Het Grootste Ondenkbare. Maar voor het zover is kan en zal er nog vanalles gebeuren. Daar willen we jou – onze gewaardeerde ambassadeur – deelgenoot van maken. Niet alleen van de plezante momenten, dat zou betekenen dat we je niet serieus nemen. We gaan ook de teleurstellingen met jou delen, de knagende twijfel, het nagelbijten. Geen tandpastareclame, maar de werkelijkheid, vanuit het hart van de Raeven & Impens fabriek. Wat krijg je zoal te zien?

 

De reacties van de proeflezers (die zijn nu aan het lezen), onze plannen voor de toekomst (nadat we ze hebben voorgelegd aan de uitgeverij), de beoordeling door de uitgeverij (mag onze titel blijven, moeten wij schrappen of … schrappen zij het hele boek?), de primeur van het kaftontwerp, de definitieve flaptekst, de exacte verschijningsdatum, de meevallers en ja, ook de tegenslagen, jullie eigen grappige of scherpzinnige reacties die in onze inbox landen, waar en wanneer we signeren en natuurlijk het orgelpunt, de climax, de kers op de taart … (paukenslagen, hoorngeschal) … de launch!

Helemaal aan het eind vergeten we virtueel, zien we af van afstand en komen we altegader op het grote feest. Want de lancering van Het Grootste Ondenkbare vieren we écht samen, met elkaar en met schuim in de glazen.

 

In het kader hogerop lees je hoe je ons als ambassadeur kunt helpen en je maakt kans om er nog iets aan te verdienen ook. Een zeldzame gulheid die je niet mag missen. Ciao, tot de volgende diplomatieke post, tot de aanvang van het avontuur.

 Met warme groeten, 

Raeven & Impens